Genocid nad Jermenima
Prvi genocid 20. veka, sistematskim istrebljenjem milion i po ljudi od strane osmanskih vlasti u tri godine 1915-1918. Bio je preteča jevrejskog holokausta tokom Drugog svetskog rata.
Krajem 19. veka, Jermeni, drevni hrišćanski narod Bliskog Istoka, bili su podeljeni između Rusije i Osmanskog carstva. U carskoj Rusiji živeli su pod relativno tolerantnim režimom (iako je bilo i masovnih egzorcizama), ali u Osmanskom carstvu bilo je svih vrsta progona, kao i ostalih hrišćanskih naroda carstva (Grci, Asirci itd.).
Sa porastom nacionalizma, sultan ih je smatrao separatistima, koje su podsticali Rusi. Tako se Abdul Hamid II nije ustručavao da izvrši divljačke progone Jermena sa njegove teritorije, što je kulminiralo masakrima u Sasunu (1894), masovnim pogubljenjima tokom dve godine 1895-1896, koja su koštala života 300.000 Jermena.
Dolaskom “Neoturaka” u julu 1908. godine, uprkos početnim nadama nije se promenila situaciju za hrišćane u Otomanskom carstvu. Umesto da poštuje uslove i sprovede reforme kako je obećano, novi režim sproveo je nove progone Jermena u aprilu 1909. u Adani i širem regionu Kilicije.
Međutim, sistematsko istrebljenje Jermena Osmanskog carstva dogodilo se tokom Prvog svetskog rata, kada su sultan i ruski car bili na različitim stranama. Plan ministra unutrašnjih poslova Talat-paše stupio je na snagu 24. aprila 1915. hapšenjem 250 istaknutih Jermena u Istanbulu, koji su pogubljeni iste noći.
24. april je ustanovljen kao Dan sećanja na jermenski genocid i jermenska dijaspora ga svake godine obeležava.
Odmah zatim započeli su masakri nad jermenskim narodom u Maloj Aziji.
Tipičan je Talatov telegram 28. aprila 1915. prefektima ovih oblasti: „Odlučeno je da se na jermensko pitanje konačno stavi tačka, raseljavanjem u pustinje i istrebljivanjem ovog stranog elementa. Do
1918. godine više od milion i po Jermena izgubilo je život ili je bilo prinuđeno da emigrira.
Genocid iz 1915. godine bio je nekažnjen od strane međunarodne zajednice, iako je Osmansko carstvo, kao saveznik Centralnih sila, bilo među gubitnicima Prvog svetskog rata.
Adolf Hitler ga je koristio kao primer za opravdanje jevrejskog holokausta. „Ko danas govori o uništenju Jermena? čudio se 1939!
Genocid nad Jermenima bio je poznat Nemcima, saveznicima Osmanlija u Velikom ratu, koji su, međutim, svojoj domovini nametnuli režim cenzure, tako da obični Nemci nisu imali uvid o genocide nad Jermenima. Jedini političar koji je uzalud pokušavao da osudi istrebljenje Jermena bio je socijaldemokrata Karl Liebknecht, kasniji osnivač Komunističke partije Nemačke, 11. januara 1916.
Istorijska istraživanja iznela su na videlo dokumente da su Nemci podsticali na uništavanje Jermena i svih onih za koje su oni smatrali da sarađuju sa Rusima!
Nemačka se tek 2015. povukla iz čvrstog odbijanja da upotrebi termin „genocid“ za istrebljenje Jermena od Osmanskih Turaka, podležući pritiscima poslanika. “Masakr Jermena pre 100 godina bio je genocid, klasičan primer„ Etničko čišćenje , masovno uništavanje i deportacija “, rekao je nemački predsednik Joachim Gauck tokom parastosa u berlinskoj crkvi 23. aprila.
Turska, kao država naslednica Osmanskog carstva, nikada nije priznala genocid nad Jermenima.
Tvrdi da je to bila represivna operacija nad Jermenima koji su sarađivali sa ruskim invazivnim snagama u istočnoj Turskoj i da broj poginulih nije premašio 300.000.
Izvinjenje turskog premijera Redžepa Tajipa Erdogana potomcima žrtava 23. aprila 2014. godine mogla je biti preteča promene stava Ankare, nažalost to se ni do danas nije promenilo.
Na ovom linku možete naći više podataka o ovom krvoločnom genocide, iz toga teksta izdvojili smo dva citata.
Jedan od načina egzekucija u priobalnim područjima na obalama Crnog mora u okolini Trabzona bilo je utapanje.
Takav vid egzekucije osmanski vojnici su sprovodili uglavnom nad ženama i decom. Zatvorenici bi bili ukrcani na brodove koji bi se potom otisnuli na otvoreno more daleko od kopna, a potom bi žive ljude jednostavno bacali sa paluba u more.
Dadrijan smatra da je na ovaj način u Trabzonskom sandžaku pobijeno oko 50.000 jermenskih žena i dece. Ovakav vid ubistava kasnije je potvrđen i na suđenjima za ratne zločine. U unutrašnjosti žrtve su često utapane u rekama u koje su bacane sa visokih litica.
Tako je kod Erzindžana reka Eufrat zbog brojnih nagomilanih leševa u koritu promenila svoj tok za nekoliko stotina metara !!!!!!
Dadrijan navodi da su se slične egzekucije dešavale i na Tigru i njegovim manjim pritokama.
SILOVANJA KAO DEO TORTURE NAD JERMENSKIM ŽENAMA I DEVOJČICAMA
Silovanja jermenskih žena i devojčica bila su uobičajena pojava, kako tokom deportacija, tako i samim logorima. Starost žrtava silovanja kretala se od devojčica do starica u osamdesetim godinama, a posebno su bila raširena silovanja devojčica u najranijoj životnoj dobi.
Prema izjavama svedoka silovanja su se najčešće sprovodila u javnosti i pred očima porodica žrtava. Maloletne devojčice koje bi tokom silovanja doživele teže povrede i na taj način bile sprečene da nastave put ka logorima obično bi bile streljanje na licu mesta.
Silovanja bi obično usledila nakon odvajanja muškaraca iz grupa, a potom bi sledila i masovna streljanja žrtava silovanja.
Prema istoričaru Taneru Akdžamu, prostitucija pod iznudom, silovanja i drugi vidovi seksualnog nasilja bili su rašireni na celom području, a načelnici vojnih jedinica su svojim vojnicima dozvoljavali svaki vid iživljavanja nad zarobljenicima bez opasnosti od kazne.
POJEDINI ČLANOVI NEMAČKE VOJSKE KOJI SU BILI STACIONIRANI U DER EZ-ZORU ČAK SU UČESTVOVALI U OTVARANJU BORDELA GDE SU ZAROBLJENE JERMENSKE DEVOJKE PRISILJAVANE NA PROSTITUCIJU.
Jermenske devojke su često prodavane kao roblje na javnim aukcijama u Damasku; prodavci su uglavnom bili vojnici ili visoki zvaničnici koji su upravljali odgovarajućim logorima i kao pratnja išli uz kolone deportiraca.
Nemački konzul u Mosulu je napisao da su se jermenske žene prodavale po jako niskim cenama i da je maksimalna moguća za jednu jermensku ženu iznosila ne više od 5 pjastri.
Karen Jepe koja je u to vreme radila u Alepu kao humanitarni radnik Društva naroda izjavila je tokom 1926. da je od nekoliko hiljada žena i devojčica sa kojima je u tom periodu razgovarala sama jedna od njih potvrdila da nije bila žrtva silovanja.
Nemački konzul u Alepu Rozler takođe je u svojim izveštajima pominjao masovna silovanja, a posebno je pominjao one devojke i žene koje su fizički bile privlačnije, a koje su „po pravilu” bile silovane od strane 10 do 15 muškaraca istovremeno i koje bi nakon silovanja bile jednostavno ostavljene da umru (mnoge od njih su umrle i tokom samog tog čina).
